Длабока венска тромбоза
Длабоката венска тромбоза и воспалителниот процес кај нив се тесно поврзани и испреплетени, така што и двете имиња се користеле за оваа болест. Меѓутоа, во поновата литература, првиот се користи исклучиво.
Етиопатогенеза
Појавата на болеста е олеснета со триста патолошки промени опишани од Вирчов: стаза, повреда на венскиот сад и хиперкоагулабилност на крвта. Болеста се јавува почесто по породувањето, кај оперирани и имобилизирани пациенти. Почеста е кај жените, особено ако користеле хормонска контрацептивна терапија. Компресија на проксималниот дел на венскиот систем, одредени хематолошки и кардиолошки заболувања придонесуваат за развој на оваа болест. Болеста се јавува многу почесто во долните екстремитети.
Клиничка слика на длабока венска тромбоза
Пациентите се жалат на болка и напнатост во погодениот екстремитет. Болката се јавува при мирување и се влошува со движења на екстремитетите. Може да има субфебрилни температури.
Објективно, постои оток на дел од целиот погоден екстремитет. Кожата е бледа, стаклена и чувствителна на притисок. Обемот на екстремитетите е зголемен и тоа треба да се регистрира и следи со помош на сантиметар. За време на дорзалната флексија
на стапалото, се јавува болка во стапалото на погодената нога. Седиментацијата е забрзана и постои леукоцитоза.
Дијагноза
Дијагнозата се потврдува со неинвазивни методи – ултразвук, инвазивна венска плетизмографија, радиоактивен фибриноген и сцинтиграфија, а во одредени случаи и флебографија. Двонасочниот доплер ултразвук може да ја одреди насоката на протокот на крв, а со дуплекс скенирањето може да се види тромб. Ако тромбот не е фиксиран, но неговата опашка се ниша во крвотокот, постои голем ризик од белодробна емболија. Во одредени случаи, индицирана е сцинтиграфија на белите дробови.
Превенција
Длабоката венска тромбоза е сериозна и потенцијално многу опасна болест поради можноста за белодробна емболија. Затоа, пациентите по операција, миокарден инфаркт и породување треба да се мобилизираат што е можно поскоро. Дехидрацијата и хематолошките нарушувања треба да се коригираат, а компресијата на проксималниот дел од венскиот систем треба да се елиминира. Хепарин со мала молекуларна тежина се користи за профилакса по ризични операции.
Слична терапија може да се примени и по акутен миокарден инфаркт, како и во други состојби во кои пациентот е подолго време неподвижен. Ризикот од крварење по хепарин со ниска молекуларна тежина е помал отколку кај стандардниот хепарин.
ТЕРАПИЈА за длабока венска тромбоза
Болеста бара интензивна нега и хоспитализација, барем во почетната фаза.
Континуираната администрација на хепарин е индицирана првата недела, а потоа се продолжува со орална антикоагулантна терапија три месеци. Во тешки случаи, индицирана е фибринолитичка терапија. Одредени автори препорачуваат администрација на мали дози на хепарин субкутано за време на големи операции.
Во одредени случаи, треба да се даваат и антибиотици. Ногата треба да се подигне и се препорачува да се носат компресивни чорапи. Во потешки случаи, мора да се преземе хируршка интервенција. Со цел да се спречи белодробна емболија , може да се постави попречно сито во форма на чадор во долната шуплива вена, под местото каде што се одвојуваат бубрежните вени.
